Beleid gezondheid en sociale zaken

In de Europese Unie¹ leven honderden miljoenen consumenten. De interne markt heeft als gevolg dat de EU beleid ontwikkelt voor de bescherming van de rechten van al deze consumenten. Gemeenschappelijke regels en voorwaarden moeten volgens de EU leiden tot een eerlijk speelveld. Burgers moeten garantie hebben dat producten in supermarkten en andere winkels gezond en veilig zijn en dat zij bij klachten een redelijke schadevergoeding kunnen krijgen.

De landbouw- en voedselsector in Europa is van groot belang voor de Europese economie. Zo is de Europese Unie¹ de tweede exporteur van landbouwproducten ter wereld. Voor een onbelemmerde interne markt² is het belangrijk dat de gezondheids-, milieu-, en dierenwelzijnsnormen voor voedsel in alle Europese lidstaten gelijk zijn.

De Europese Commissie³ speelt een grote rol in de aanpak rond problemen bij voedselveiligheid, bijvoorbeeld grensoverschrijdende epidemieën als de gekkekoeienziekte, de varkenspest en de vogelgriep, evenals schandalen rond bijvoorbeeld paardenvlees.

Door middel van het volksgezondheidsbeleid ondersteunt de Europese Unie¹ lidstaten bij het verbeteren van de gezondheid van EU-burgers. In het Verdrag van Amsterdam⁴ van 1997 is vastgelegd dat de EU bij het vaststellen en uitvoeren van haar beleid moet streven naar bescherming van de menselijke gezondheid. De lidstaten bepalen zelf hoe ze de gezondheidszorg in hun land organiseren. De EU vult de lidstaten alleen aan.

De EU richt zich op dit moment voornamelijk op betere informatie-uitwisseling tussen lidstaten en het financieren van onderzoeken. Momenteel is het programma EU4Health⁵ van kracht. Hiermee wordt in zeven jaar 5,3 miljard euro geïnvesteerd in innovatie, preventie, en de toegankelijkheid van zorg.

Op het terrein van Europese werkgelegenheids- en sociaal beleid heeft de EU verschillende doelen. De EU wil werkgelegenheid in de lidstaten stimuleren, armoede verminderen en het onderwijs verbeteren. Sociaal beleid is in de eerste plaats een verantwoordelijkheid van de lidstaten. De Europese Unie speelt vooral een coördinerende en controlerende rol. Via verschillende fondsen stimuleert de EU de werkgelegenheid in de lidstaten.

• 1. 

  De Europese Unie (EU) is het belangrijkste samenwerkingsverband in Europa. De deelnemende landen hebben voor deze Unie een aantal organisaties opgericht waaraan zij een deel van hun eigen bevoegdheden hebben overgedragen. Dit zijn onder meer het Europees Parlement, de Europese Commissie, de Raad en het Europese Hof van Justitie.
   
• 2. 

  De interne markt is de ruimte zonder binnengrenzen waarin het vrij verkeer van goederen, personen, diensten en kapitaal in de Europese Unie is gewaarborgd. Het begrip interne markt heeft alleen betrekking op het vrij verkeer binnen de Unie en niet op de handel met derde landen. Voor de import van goederen van buiten de Europese Unie hanteren de lidstaten een gemeenschappelijk importtarief.
   
• 3. 

  The European Commission is the executive body of the EU and runs its day-to-day business. It is made up of the College of Commissioners, 27 European Commissioners, one for each member state, who are each responsible for one or several policy areas. In addition, the 'Commission' also refers to the entire administrative body that supports the Commissioners, consisting of the Directorates-General and the Services.
   
• 4. 

  Dit Europese verdrag, waarover de Europese Raad het in juni 1997 eens werd na twee jaar onderhandelen, maakte de weg vrij voor de start van het uitbreidingsproces van de Europese Unie.
   
• 5. 

  Als reactie op de COVID-19 pandemie is programma EU4Health opgenomen bij het Meerjarig Financieelkader (MFK) 2021-2027. De pandemie heeft volgens de Europese Commissie duidelijk gemaakt dat het nodig is om de Europese gezondheidsstelsels te versterken. Dit programma is dus niet enkel een crisisrespons, maar juist bedoeld voor structurele verbetering van de gezondheidszorg binnen Europa. Er is voor de periode 2021-2027 5.3 miljard beschikbaar gemaakt voor investeringen. Dit is een aanvulling op het geld dat lidstaten zelf investeren in hun gezondheidszorg.