Ouderenunie

De Ouderenunie was de opvolger van de Unie 55+¹, waarvoor Bertus Leerkes² van 1994-1998 in de Tweede Kamer³ zat. De partij zette zich vooral in voor de behartiging van de belangen van ouderen, maar wilde het algemeen maatschappelijk belang niet uit het oog verliezen. Aan de Tweede Kamerverkiezingen van 2002⁴ werd deelgenomen via een gecombineerde lijst met de Vrije Indische Partij⁵ (VIP), maar dat leverde geen zetels op.

Volgens de beginselverklaring was de Ouderenunie een vrije democratische politieke beweging die de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens ondersteunt. De Ouderenunie wilde zich in het bijzonder inzetten voor de belangenbehartiging van ouderen in Nederland, zonder het algemeen maatschappelijk belang uit het oog te verliezen. Ook werd gestreefd naar evenredige vertegenwoordiging van ouderen in politiek en bestuur. Volgens de Ouderenunie mochten de niet-productieve leden van de maatschappij niet als tweederangs burgers beschouwd worden.

Andere beginselen waren:

• - 

  sociale rechtvaardigheid met als uitgangspunt gelijke rechten, plichten en kansen voor iedereen, ongeacht leeftijd, sekse, ras of religie;
• - 

  een maatschappij waarin mensen verantwoording dragen voor elkaar, respect hebben voor hun medemens, de omgeving waarin men woont, de natuur en het milieu;
• - 

  de kwaliteit van het leven staat centraal;
• - 

  het behoud van normen en waarden moet de grondslag zijn van het dagelijks leven;
• - 

  de kwaliteit van leven voor alle burgers moet gegarandeerd zijn, ook een welvaartsvast inkomen.

De Ouderenunie had als missie geformuleerd dat in elk economisch klimaat aandacht besteed moet worden aan de kwetsbare groepen in de samenleving, waarvan het sociaal en economisch fundament versterkt moet worden. Volgens de Ouderenunie moest ook beter gebruik gemaakt worden van de mogelijkheden die economische groei biedt in het zoeken naar duurzame oplossingen voor problemen rond onderwijs, (medische) zorg, ouderenbeleid, veiligheid en asielbeleid.

Enkele speerpunten in het partij- en verkiezingsprogramma 2002-2006 van de Ouderenunie waren:

• - 

  meer misdaadpreventie, stadswachten en meer aandacht voor slachtoffers van criminaliteit;
• - 

  een gewaarborgde, welvaartsvaste AOW die niet mag worden gekoppeld aan de overige uitkeringen;
• - 

  meer handen aan het bed, modernisering en uitbreiding van het aantal verpleeg- en verzorgingshuizen, verruiming en vereenvoudiging van persoonsgebonden budgetten in de zorg en uitbreiding van het aantal opleidingsplaatsen voor huisartsen, tandartsen en verpleegkundigen;
• - 

  hogere budgetten voor ouderenzorg;
• - 

  huurstijging mag niet hoger zijn dan de inflatie

De Ouderenunie was voorheen actief onder de naam Unie 55+. De Unie 55+ behaalde bij de Tweede Kamerverkiezingen van 1994⁶ één zetel, en werd in de periode 1994-1998 in de Tweede Kamer³ vertegenwoordigd door Bertus Leerkes.

Aan de Tweede Kamerverkiezingen van 15 mei 2002 nam de Ouderenunie deel via een gezamenlijke lijst met de Vrije Indische Partij. Deze combinatie wist geen zetels te behalen. Ben Otten was namens de Ouderenunie één van de duo-lijsttrekkers op de lijst; de andere lijsttrekker was Rob Koop namens de Vrije Indische Partij.

Meer over

• 1. 

  De Unie 55+ was een partij die streed voor verbetering van voorzieningen voor ouderen, zoals de AOW en gezondheidszorg. De Unie 55+ had ook bestrijding van (jeugd-)criminaliteit en de gekozen burgemeester en minister-president hoog op de agenda staan. De partij werd opgericht in 1992. Na 1998 is de Unie 55+ opgegaan in de Ouderenunie.
   
• 2. 

  Sympathieke behartiger van de belangen van ouderen in de Tweede Kamer. Vertegenwoordigde daar als zeventig-plusser vier jaar de Unie 55+, een in 1992 opgerichte ouderenpartij. Was in zijn werkzame leven onder meer verpleegkundige en hoofd van de ambulancedienst in Enschede. Had als Kamerlid en eenmansfractie meer aanzien dan de vaak ruziemakende fractie(s) van het AOV. Kon soms humoristisch uit de hoek komen.
   
• 3. 

  De Tweede Kamer is deel van de volksvertegen­woor­di­ging. Zij speelt een belangrijke rol bij de totstandkoming van wetten, controleert de regering en beslist over de vraag of een kabinet (of bewindspersoon) genoeg vertrouwen heeft.
   
• 4. 

  Op 15 mei 2002 waren er reguliere (vierjaarlijkse) verkiezingen voor een nieuwe Tweede Kamer, maar er lagen ook grondwetsvoorstellen voor, zoals over de kroonbenoemingen. Grote winnnaars waren nieuwkomer LPF, van de op 6 mei vermoorde Pim Fortuyn, en het CDA. De LPF kreeg als nieuwkomer 26 zetels, het CDA werd onder leiding van Jan Peter Balkenende de grootste. De drie regeringspartijen verloren 43 zetels, waarbij voor de PvdA fors achteruit ging. Naast de LPF was Leefbaar Nederland met twee zetels een nieuwkomer.
   
• 5. 

  De Vrije Indische Partij (VIP) was een partij die de belangen wilde behartigen van iedereen die iets met het voormalige Nederlands-Indië of Suriname te maken had. De VIP werd opgericht in 1994 en is in 2006 opgehouden te bestaan. Bij de Tweede Kamerverkiezingen in 2002 heeft de VIP samen met de Ouderenunie met één lijst aan de verkiezingen deelgenomen, maar deze combinatie wist geen zetels te behalen.
   
• 6. 

  Op 3 mei 1994 vonden er Tweede Kamerverkiezingen plaats. Dit waren reguliere verkiezingen, nadat het kabinet-Lubbers III zijn hele termijn had uitgezeten. Daarnaast lag er een wijziging van de Grondwet voor ten aanzien van het niet langer ontbinden van de Eerste Kamer bij grondwetswijzigingen. Grote winnaars waren VVD en D66 en de nieuwe ouderenpartij AOV.
   
• 7. 

  Diverse partijen zijn ooit vertegenwoordigd geweest in het Nederlandse parlement, maar nadien opgeheven. Een aantal daarvan zijn opgegaan in nieuwe partijen, waarvan sommige nog bestaan.