Nog een half jaar knokken voor mijn idealen - Main contents

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: ik ben nog een klein half jaar Kamerlid en ga na de verkiezingen iets anders doen. In dat half jaar ga ik knokken voor onze idealen en daarna draag ik met veel vertrouwen het stokje over aan een ander.

Dat was geen gemakkelijke beslissing. Uit mijn omgeving heb ik veel support gekregen om door te gaan. Ook van mijn echtgenoot, die mij altijd gesteund en aangemoedigd heeft. En die nooit mopperde als ik weer eens tegen middernacht thuis kwam of in Den Haag overnachtte als een debat tot diep in de nacht duurde.

Eerlijk gezegd moet ik nog wennen aan het idee. Ik doe dit werk met hart en ziel en het is moeilijk om dat los te laten. In het voorjaar heb ik dan ook een klinkende brief aan de selectiecommissie geschreven waarom ik mezelf nog een keer kandidaat wilde stellen. En begin juni heb ik vol verve bij de (bijna) voltallige selectiecommissie een verkiesbare plek op de lijst bepleit. Toen ik de deur achter me dicht trok, wist ik eigenlijk al: heb ik niet mijn twijfels overschreeuwd? Uiteindelijk heb ik een aantal weken geleden mijn sollicitatie ingetrokken.

Afgelopen jaren is er veel veranderd in zowel het politieke als het maatschappelijke debat. Meer op de persoon, minder op de inhoud. Polariserend in plaats van verbindend. De werkdruk is enorm toegenomen, zeker sinds we in de coalitie zitten. De reeks debatten, coalitie-overleggen, mails en apps zijn eindeloos. Excuses aan iedereen die ik niet de aandacht kon geven die van mij verwacht werd.

Ook in mijn persoonlijke leven zijn dingen veranderd. Mijn vader heeft intensieve zorg nodig en ik wil meer tijd met m’n ouders doorbrengen. En met ons gezin. Maar dat lukt steeds minder. Ik heb gemerkt dat je jezelf kunt verliezen in de politiek en voor je het weet zien ook andere mensen mij vooral als de politicus. Ik zie er naar uit om gewoon mezelf te zijn.

Deze zomer was er nauwelijks rust en liep ik tijdens een veel te korte vakantie met telefoon in de hand achter m’n gezin aan. De laatste tijd is het besef gegroeid: dat wil ik niet meer. Ik ben gaan wandelen met iemand die mij kent en snapt hoe politiek werkt, om een aantal dingen op een rij te zetten. Eind augustus belde ik Roel Kuiper, de voorzitter van de selectiecommissie, en heb hem verteld wat ik ook jullie inmiddels heb verteld.

De ChristenUnie gaat door, de fractie gaat door en ook ik ga nog even door. De komende maanden richting de verkiezingen gaat het erom dat we kiezen voor wat echt telt: voor de zorg voor mensen, voor de zorg voor de schepping. En ik weet heel erg zeker dat de ChristenUnie dat ook zonder mij ná die verkiezingen onverminderd blijft doen.

Intussen kijk ik terug op fantastische jaren, waarin ik veel mooie mensen ontmoet heb en bijzondere dingen kon doen. Ik was in Parijs toen er werd onderhandeld over het Klimaatakkoord, dat een Nederlandse vertaling kreeg in het Klimaatakkoord en de Klimaatwet. Wat hebben we urenlang vergaderd in ‘cockpits’ en wat was het spannend en slopend, maar het resultaat is er!

Ik denk ook aan het initiatiefwetsvoorstel voor erkenning van Nederlandse Gebarentaal, dat onlangs met algemene stemmen in de Tweede Kamer werd aangenomen en waarover op 13 oktober in de Eerste Kamer gestemd wordt.

Aan statiegeld op blik en kleine flesjes, dat er ondanks fel verzet van een groot deel van het bedrijfsleven nu eindelijk gaat komen. En aan mijn Prinsjesdag-outfits, waarmee ik mijn politieke inzet heel zichtbaar kon maken voor het grote publiek. Veel dank aan alle getalenteerde ontwerpers met wie ik samenwerkte.

Bijzondere herinneringen heb ik aan Jules Schelvis, die zeven concentratiekampen overleefde en daarover schreef in Er reed een trein naar Sobibor. Hij vertelde het verhaal dat mijn opa, die ook in een concentratiekamp was, niet kon vertellen. Met Hanna Wapenaar ging ik op pad om dak- en thuislozen, die in Coronatijd nergens naartoe konden, van maaltijden te voorzien. Als een engel ging ze door de stad, vooral om er te zijn voor alle mensen in nood. Ik zal hun verhalen en ogen nooit vergeten. Het Down Doet Mee Diner, dat ik samen met Linda Germs en Regina Lamberts organiseerde, was - bij wijze van spreken - leuker dan mijn eigen verjaardagsfeestjes en het was fantastisch om aan het eind van de avond met elkaar de polonaise te dansen.

Doordat we de afgelopen deel uitmaakten van de coalitie, hebben we echt het verschil kunnen maken. Er lag een wetsvoorstel op tafel voor een levenseindepil, maar ons plan voor Waardig Ouder Worden kreeg massaal steun binnen en buiten de politiek en kreeg uiteindelijk een plek in het regeerakkoord. Ik hoop dat dit ook gebeurt als het gaat om vrouwen die onbedoeld zwanger zijn en abortus. Over abortuswetgeving zullen we het niet eens worden, maar laten we dan met een brede alliantie strijden voor betere keuzehulp en praktische ondersteuning. Dat vraagt ook iets van onszelf. Om uit te stijgen boven de polarisatie. Om het belang van het leven voorop te zetten en niet ons eigen gelijk. Om genadig te zijn. Om te beseffen dat ook woorden er toe doen.

GroenGelovig is uitgegroeid tot een jaarlijks event dat steeds meer christenen in beweging brengt voor Gods schepping. We maken al plannen voor een volgend event in 2021, dus stay tuned! Ik hoop dat ik vanaf volgend jaar deel kan blijven uitmaken van die beweging. Niet meer als beleidsmaker, maar middenin de samenleving.

Ik ben benieuwd wat God voor mij in petto heeft. Welke plannen Hij heeft met mijn leven. Bij de fractiedagen zongen we (buiten en op gepaste afstand ;-)) “God is altijd om ons heen. Laat maar komen wat hierna komt, want Hij laat ons nooit alleen”.

Maar ik ben natuurlijk nog niet weg. Er is nog een halfjaar te gaan voor de verkiezingen en met alle begrotingsdebatten is er nog veel te doen. Zeggenschap voor zorgpersoneel is één van de onderwerpen waarmee ik aan de slag wil gaan. Goede zorg is namelijk zoveel meer dan afvinklijsten invullen. Het gaat om het vakmanschap van zorgprofessionals. Dit voorjaar hebben we gezien waartoe de zorg in staat is als ineens allemaal regels en protocollen wegvallen. Kunnen we dat vasthouden?

Laten we hopen en bidden dat ons land niet in dezelfde situatie terecht komt, dus houd je aan de regels en zorg goed voor je dierbaren en voor jezelf.

Hartelijke groet,

Carla