Een struikelende premier - Main contents

In De Pers van vanochtend stond een fraaie korte reportage van het spoeddebat over het Irak-onderzoek dat door de regering en de meerderheid in de Tweede en Eerste Kamer in handen is gesteld van een commissie van buitenstaanders - de commissie-Davids. Het verhaal kwam erop neer dat premier Balkenende de feiten niet echt op een rij had en op verschillende momenten rectificeerde wat hij net daarvoor had gezegd. Moest er uiteindelijk dan toch maar een brief naar de Kamer om duidelijkheid te verschaffen over wat hij nu wel of niet vond, over wat hij nu wel of niet wilde? Ja, nee, tenslotte toch ja.

Ik stel me zo voor dat Balkenende dezer dagen met zijn hoofd bij andere zaken is dan weer eens een spoeddebat in de Tweede Kamer - en dan ook nog een debat over iets waar hij het liefst tot einde dit jaar helemaal niets meer over zou willen horen. Het hoofd bij andere zaken: dinsdag de Afghanistanconferentie, vervolgens meedoen met de groten der aarde bij de G20 in Londen, en daarna nog enkele andere internationale gebeurtenissen. Dat is wel wat anders dan een ondervraging door Femke Halsema over een protocol voor de commissie-Davids.

De reportage in De Pers maakt desondanks nogeens duidelijk dat het steeds moeilijker is om gevoelige zaken door te schuiven naar een commissie die over vele maanden een keer met een rapport komt. Vroeger werd wel gesproken over de ijskastfunctie van zulke commissies. Maar de ijskast functioneert niet meer onder de hitte van de media en kritische wetenschappers. Die blijven er bovenop zitten. En de ironie wil dat de regering en - helaas moeten we hier ook steeds de slaafse parlementaire meerderheid daarin meenemen - dan precies het tegendeel bereikt van wat ze beoogt. De regering hamert erop dat ze niets kan zeggen totdat de commissie klaar is. Maar alle anderen trekken zich daar niets van aan.

De premier loopt tegenwoordig met wat vastere tred de groten der aarde tegemoet, maar in het eigen parlement struikelt hij over zijn woorden.